Unica Hija
Tinoyo si Aia nung 12:31 PM
Isang pasasalamat ko sa pagiging only child ay...
- Hindi dahil na madali kong makuha ang gusto ko.
- At mas lalong hindi dahil sa pagiging sobrang mapagmahal (a.k.a strikto) ng mga magulang ko.
- Hindi dahil nasosolo ko ang bandwidth ng internet.
- Hindi dahil ako lang gumagamit ng computer.
- Hindi dahil wala akong kaagaw sa banyo.
- Hindi rin dahil akin lang ang mga padalang tsokolate.
- Hindi dahil okay lang na magdamag bukas ang aircon (dahil hindi naman dahil sa pagiging only child ko kaya buong araw bukas yan).
- Hindi dahil marami akong personal time, isama mo na ang kalawakan ng personal space ko.
- Hindi dahil may heater sa banyo ko, at sa magulang ko wala.
- At maraming pang hindi...
Nagpapasalamat ako dahil nasanay akong maging mag-isa. Nasanay akong ako lang. Pero hindi ko naman sinasabing kaya kong mamuhay ng habang buhay mag-isa dahil hanggang ngayon kasama parin ako sa unemployment rate ng Pilipinas (technically). No man is an island nga daw. Pero it really comes in handy kapag sanay kang mag-isa, kapag sanay kang malungkot, kapag sanay kang tahimik ang paligid dahil walang mintis, kapagtapos ng saya, laging may lungkot.
Kung baga ang pagiging mag-isa, ang pagiging malungkot is just part of my daily routine. *Aia slashes her throat to death and screams...* IM EMO LIKE THAT!
Labels: bollywood, life
Unica Hija
Tinoyo si Aia nung 12:31 PM
Isang pasasalamat ko sa pagiging only child ay...
- Hindi dahil na madali kong makuha ang gusto ko.
- At mas lalong hindi dahil sa pagiging sobrang mapagmahal (a.k.a strikto) ng mga magulang ko.
- Hindi dahil nasosolo ko ang bandwidth ng internet.
- Hindi dahil ako lang gumagamit ng computer.
- Hindi dahil wala akong kaagaw sa banyo.
- Hindi rin dahil akin lang ang mga padalang tsokolate.
- Hindi dahil okay lang na magdamag bukas ang aircon (dahil hindi naman dahil sa pagiging only child ko kaya buong araw bukas yan).
- Hindi dahil marami akong personal time, isama mo na ang kalawakan ng personal space ko.
- Hindi dahil may heater sa banyo ko, at sa magulang ko wala.
- At maraming pang hindi...
Nagpapasalamat ako dahil nasanay akong maging mag-isa. Nasanay akong ako lang. Pero hindi ko naman sinasabing kaya kong mamuhay ng habang buhay mag-isa dahil hanggang ngayon kasama parin ako sa unemployment rate ng Pilipinas (technically). No man is an island nga daw. Pero it really comes in handy kapag sanay kang mag-isa, kapag sanay kang malungkot, kapag sanay kang tahimik ang paligid dahil walang mintis, kapagtapos ng saya, laging may lungkot.
Kung baga ang pagiging mag-isa, ang pagiging malungkot is just part of my daily routine. *Aia slashes her throat to death and screams...* IM EMO LIKE THAT!
Labels: bollywood, life
Ganyang ganyan din ang nadadarama ko kung minsan. Hindi dahil sa unica hijo ako(sa katunayan may mga kapatid ako). Kundi dahil sa pagiging sadyang EMO ko lang talaga...hehe
Hey anonymous, we have something in common! Hahaha.
Hehe. Yup, at ang isa pang common sa atin ang pagiging isa sa madlang people na mga walang trabaho. Haha.
Ewan, Sadyang pa EMo lang talaga ako. Hindi ko lang talaga mapigilan. Kung minsan nga bigla nalang ako matutulala at mag isip ng kung ano man sa buhay ko.(hehe..hay, dami ko kasi gusto gawin sa buhay ko pero hindi ko magawa..) Sabi nga nila "Kung feel mo miserable ka, wala namang may paki.." paki nila!!Eh, gusto ko mag EMO kung minsan eh, moment ko yun! Hehe.
Bakit di ka magiwan ng name?
First:
Kasi hindi ako blogger.
Second:
Reader lang po ako. Love reading your post. Somehow nakakarelate ako.
Last:
It is better to know muna the person prior knowing his name, because name sometimes could be deceiving. (baka akalain mo ang pangit ko dahil sa name ko. Hindi mo na ako pansinin. Hehe)
P.S. call me Mr. Ako toh nalang..para may temporary name ako. Hehe
kung ikaw yung sa fsm ko, yung treb88, please go away.
Post a Comment
<- balik sa balur